Opoe

Toen mijn oma, die we “opoe” noemden, al een jaar of vijfenzeventig was vroeg ik haar op een dag of ze niet mee moest met de bejaardenreis die op het programma stond. Het was een gebeurtenis waar veel oudere dorpsgenoten zich al dagenlang erg op verheugden. Je denk toch niet dat ik tussen die ouwe mensen ga zitten, was haar antwoord. Dat geouwehoer de hele dag, ik blijf lekker thuis. Ze keek me doordringend en enigszins verwijtend aan. Daarna ging ze verder met mij de oren van mijn hoofd te kletsen en verdiepte ik me weer in mijn leesvoer.

16 september 2010