Lachen

Ik schijn geen vrolijke baby te zijn geweest. Althans niet een vrolijkheid die een uitstraling had naar anderen. Ik lachte niet, alleen binnenpret misschien. Maar dat is niet zichtbaar en denk ik achteraf. Toen ik toch een keer lachte omdat ik bijna uitgleed deed dit verhaal al snel de rondte in de familie. Hij lachte – voor het eerst. Mijn moeder herinnert mij en anderen in mijn omgeving er graag aan. Hij lachte nooit als baby. Behalve die ene keer dan. Mijn kinderen lijken niet op mij en nu lijkt het zich ook voort te zetten in de volgende generatie.

8 maart 2011